Eindelijk is het zover: we gaan onder begeleiding van de gidsen van Wadloopcentrum Fryslân wadlopen van Holwerd naar Ameland! De deelnemers: Mariëtte, mijn collega's Menno, Jaap, Carina en Melanie en Jaap's vriendin Janneke. Carina heeft het al eens eerder gedaan, voor de rest is het de eerste keer. Erg spannend dus! Helaas lopen we niet met ons zevenen, nog zo'n 120 anderen hebben besloten vandaag de oversteek van 10 kilometer, te volbrengen in drie uur, te wagen. Gelukkig gaan we niet met z'n allen tegelijk het wad op, met tussenpauzes van ongeveer 20 minuten vertrekken er drie groepen van +/- 40 mensen. Ik besluit alvast dat ik bij een eventuele volgende keer met een kleinere groep wil lopen.

Het weer is typerend voor mei: benauwd en regenachtig met een temperatuur zo rond een graad of 17. Iedereen is verstandig geweest en heeft flink wat lagen bovenkleding aangetrokken, koud hebben we het dus niet. Maar wat niet is kan nog komen: de temperatuur van het zeewater zou nog wel eens vrij laag kunnen zijn zo vroeg in het jaar. Voordat we die te weten kunnen komen moeten we eerst een uur door onwelriekend slik banjeren. Het schijnt dat je er als je pech hebt tot je borst in weg kunt zakken, maar vandaag valt het erg mee. Verder dan tot halverwege onze kuiten komt het niet.

Na een uur bijna evenwijdig aan de dijk gelopen te hebben houden we een korte pauze. De gids wijst een aantal onverstandige, in spijkerbroeken geklede wadlopers erop dat ze er beter aan gedaan zouden hebben passender kleding aan te trekken. We passeren al snel de eerste van naar later blijkt een stuk of tien geulen. Met de diepte hiervan valt het aardig mee, en wat belangrijker is: het zeewater is in het geheel niet koud!

De grote groep mensen waarmee we vertrokken heeft zich inmiddels gesplitst in een aantal kleinere groepjes; de snellere lopen vooraan bij de gids, de langzamere een paar honderd meter daarachter. Op deze manier krijg ik toch nog een beetje het gevoel dat we met een kleine groep lopen. Links en rechts van ons strekt het voor het grootste deel drooggevallen wad zich tientallen kilometers uit. Een erg mooi gezicht, zeker als even later de zon zich opeens laat zien. We zijn vandaag niet de enigen die in deze buurt wadlopen; even verderop komen we een klein groepje tegen dat de route in tegengestelde richting loopt.

Uiteindelijk, na één uur slik en twee uur afwisselend geulen en zandbanken, zetten we bij 'het Oerd', met 27 meter het hoogste duin van Ameland, voet aan wal. Iedereen lijkt de tocht overleefd te hebben; wel wordt hier en daar geklaagd over zere voeten en liezen. Weer vaste grond onder je voeten hebben na drie uur lang wegzakken is in ieder geval een rare maar aangename sensatie. We lopen over het Oerd naar het noordzeestrand, waar we met karren vervoerd worden naar Buren en Nes. Op het strand bij Nes trekken we de meegebrachte droge, schone kleding aan. Dit in combinatie met de koffie met appeltaart en de kipnuggies op een terras in Nes maakt dit dat we ons als herboren voelen. Lang leve het wadlopen!